Nijske op 't Holt, 78 jaar (mogelijk geboren in 1930), komt uit Noorderhoogebrug. Ze heeft nog een jongere zus. Ze is geboren op boerderij A……

Nijske op 't Holt, 78 jaar (mogelijk geboren in 1930), komt uit Noorderhoogebrug. Ze heeft nog een jongere zus. Ze is geboren op boerderij Alba in Beijum, een wit huisje met een gracht en brug erover. Haar ouders hadden een goedlopend melkveebedrijf. Haar ouders verhuisden naar een boerderij in Noorderhoogebrug. Het gezin woonde achterin het huis en voor woonden haar opa en oma. Tegenwoordig is Beijum een woonwijk. Meverouw herinnert zichde omgeving als weilanden met hier en daar een mooie boerderij, langs de Beijumerweg en verspreid in het land. Het waren vooral boeren met koeien Mevrouw is geboren op boerderij Elba en op haar vierde verhuisden ze. Haar vader was een gemengde boer. Ze hadden koeien, en ook akkerland met kool, rode kool witte kool savoye kool, prei en uien. Als kind hielp ze mee op het land. Ze herinnert dat ze daar erg vies en nat van werd. Ze hielp ook mee op het land met het melken. Ze vertelt over het melken als het had gevroren. Haar vader ging met paard en wagen en zij reed er op de fiets er achter aan. Ze was toen 12/13 jaar, na school. Ze zat op de huishoudschool. Ze hield niet echt van het boerenleven. Ze wilde ook niet trouwen met een boer, haar ouders hadden dat graag anders gezien. Ze hielp haar moeder ook mee met kleren en schoenen maken. Bij Bernard Vroom in de Ebbingestraat kocht haar moeder stof voor de kleren. Mevrouw naaide en breide, ook voor haar vijf jaar jongere zus.

Mevrouw beschrijft het huiselijke leven vroeger. Brood aten ze niet van borden, maar van tafel. Ze at brood met nagelkaas of gele kaas en ee……

Mevrouw beschrijft het huiselijke leven vroeger. Brood aten ze niet van borden, maar van tafel. Ze at brood met nagelkaas of gele kaas en een beker melk erbij. 's Avonds zaten ze thuis. Warm eten aten ze wel van borden. Haar vader verbouwde alles (andijvie, prei, sla), maar hij at er zelf niet van. Hij was nogal kieskeurig met eten. Alleen zelfgemaakte karnemelkse pap en geen margarine, alleen roomboter. Haar vader kwam ook uit een gemengd boerengezin. Na de eerste wereldoorlog ging het haar grootouders, vader, ooms en tantes bijvoorbeeld erg goed. Haar oma had een eetservies, divan, zwabber, theekastje en mooie kasten. Haar tantes liepen bijvoorbeeld met een boa om. In de jaren dertig werd het minder, maar in hoeverre zij er veel last van hebben gehad weet mevrouw niet. Haar opa verkocht kolen in Assen, haar vader ging als jongen soms mee. Op de terugweg dronken de volwassenen een borreltje in het café terwijl haar vader op de paarden moest passen buiten. Haar oma was niet zo gelukkig dat haar man dronk. Zij kocht de volgende dag daarom een theeservies in de stad. Haar oma was een geëmancipeerde vrouw. Haar opa waren geen herenboer, maar had wel een grote boerderij voor die tijd. Er waren daar overigens wel meer van op Noorderhoogebrug. Vandaar zijn haar ouders naar Elba gegaan en nadat een broer op Elba ging wonen, gingen zij naar Noorderhoogebrug. Eigenlijk dus de ouderlijke boerderij van mevrouw Op 't Holts vader.

Ze herinnert zich dat toen oma overleed, er witte lakens voor de ramen gehangen werden en dat er veel bezoek langskwam. Ze vond dat heel bij……

Ze herinnert zich dat toen oma overleed, er witte lakens voor de ramen gehangen werden en dat er veel bezoek langskwam. Ze vond dat heel bijzonder, al snapte ze niet waarom haar opa moest huilen. Naast hen was een brugwachtershuisje van Schluman (spelling onzeker), waar een klein winkeltje in zat met een mooi kabinet. Mevrouw mocht thuis niet in de voorkamer komen waar haar oma lag, maar dat deed ze toch. Ze vertelde later dat ze in de la van het kabinet van mevrouw Schluman lag. Oom Joop, een rijke boer met auto vroeg of ze een dubbeltje of een cent wilde. Ze wilde een cent. Ze kocht dan voor een cent snoep (kregen ze een dubbeltje dan moest die in de spaarpot). Als zakgeld kreeg ze een halve en een hele cent. Ze ging op school in De Hoogte, daar kocht ze bij een bakker snoep van haar zakgeld.

Dat witte laken voor het raam was gewoonte. Dat gebeurde toen. Wat mevrouw zich ook herinnert is bezoek van een doodbidder, die bij de deur ……

Dat witte laken voor het raam was gewoonte. Dat gebeurde toen. Wat mevrouw zich ook herinnert is bezoek van een doodbidder, die bij de deur in het dorp langs ging om te vertellen wie er overleden was. Het was een man in een zwarte slipjas met een hoge zwarte hoed. In plaats van kaarten was dat. De doodbidder was vermoedelijk iemand van een begrafenisvereniging. Ze weet niet wie dat betaalde. Mevrouw Hamming van 't café had een soort sluier die werd uitgeleend voor dit soort gelegenheden. Zwarte kleren leende men elkaar ook. Van oma's begrafenis weet ze niets meer. Ze ligt, evenals opa begraven op de Noorderbegraafplaats aan de Moesstraat in de Stad. Dat graf is er nog, een mooi graf. Ze weet niet of opa en oma aanzien hadden. Haar opa en vader gingen op dinsdag naar de markt en nam altijd rumbonen mee terug. Ze liep wel eens met haar opa van Noorderhoogebrug over de Bedumerweg naar het kerkhof. Bij café De Groene Weyde bij het Plantsoen liet hij zich scheren en dronk hij een borreltje. Via de Noorderstationsstraat liepen ze dan naar het kerkhof. Opa ging elke week, ook om zich te laten scheren.

Haar vader nam de boerderij van zijn vader over. Vader en moeder stonden vroeg op om te melken, te voederen en om mest naar de mestvaalt ach……

Haar vader nam de boerderij van zijn vader over. Vader en moeder stonden vroeg op om te melken, te voederen en om mest naar de mestvaalt achter het huis te brengen. In het najaar werd de mest op een kar gegooid en over land uit gestrooid. De boerderij was een gemiddeld groot bedrijf. Ze waren niet arm, maar haar vader was wel vaak ziek. Dan moest er hulp komen. Zijn lijf was eigenlijk niet geschikt voor het boerenleven. Hij had eigenlijk moeten doorleren. De kolen die ze verbouwden verkocht haar vader in Hoogezand en Foxhol. Mevrouw ging wel mee en kwam zo bij de mensen in huis. De kolen werden bewaard op de grond onder de bedstee. Door de stronk vlak af te snijden en daar een kruis in te snijden. Dan kon je ze neerzetten. Dan bleven de kolen het langst goed. Bij een visboer in Hoogezand kreeg ze van haar vader bokking. Langs het Winschoterdiep met de scheepswerven kwam ze. Buurtschap Gideon herinnert ze zich ook nog goed. Daar woonden de mensen van de scheepswerven. In een soort flats, maar mevrouw vond het er wel een troep. Ze vertelt over het zware werk van het klaarmaken van de gewassen voor de verkoop. Ze ving die kolen op en stapelde die op de kar. Ze moest prei afsnijden en schoonmaken. En uien. De volgende ochtend in alle vroegte gingen ze dan in het donker op pad langs het Winschoterdiep. Voor het melken ´s middags waren ze weer thuis en was alles verkocht. Het was koud en vies werk. ´s Avonds was het gelukkig weer lekker warm thuis. Haar vader verkocht op vaste adressen. Er werd op hem gerekend. Mevrouw herinnert zich de armoede in Foxhol. Dat was heel anders dan thuis. Haar man zegt dat ze verwend is thuis. Misschien is dat wel zo, geeft mevrouw toe. Met Sinterklaas kreeg ze mooie cadeaus: laarzen, kousen, marsepein, snoep, mooie kleren van Kuipers in de Ebbingestraat. Die kleren werden vaak weer hersteld. Ze gooiden nooit iets weg.

Mevrouw licht de armoede in Foxhol verder toe. In Veendam, Wildervank en Hoogezand was het niet anders. Er vonden veel vechtpartijen plaats,……

Mevrouw licht de armoede in Foxhol verder toe. In Veendam, Wildervank en Hoogezand was het niet anders. Er vonden veel vechtpartijen plaats, met veenarbeiders en bootarbeiders. Ruig volk. Dat zie je er nu nog wel vindt ze. De mensen waren arm, al had ze dat toen niet zo door. Ze zag alleen dat het een troep was. Ze herinnert zich een huis aan het Foxholstermeer, waar een oude vrouw met haar zoon woonde. In Marttenshoek en Foxhol langs het Winschoterdiep waren driften (smalle steegjes), waar het arm was en smerig. Dat laatste was ze van huis uit niet gewend, dus dat vond ze niet zo prettig. Ze was toen een jaar 13 (later denkt ze dat ze ouder was, omdat het na de oorlog moet zijn geweest). In Hoogezand kochten ze een kop koffie. Dat weet ze ook nog goed. Verder was er ook niet veel te drinken of te eten. Dat is tegenwoordig heel anders.

Ze was een hele dag onderweg van zes tot vier uur. Ze hield dus niet zo van het boerenleven. Althans om het zelf te doen. Het verkopen daare……

Ze was een hele dag onderweg van zes tot vier uur. Ze hield dus niet zo van het boerenleven. Althans om het zelf te doen. Het verkopen daarentegen vond ze wel leuk. Mevrouw vertelt over zuurkoolfabriek De Goede in Noorderhoogebrug. Daar kwam ze vaak, ze was vriendin met een van de dochters. Zakken met kool kwamen daar aan, waar zuurkool van werd gemaakt en dat ging dan naar de groenteboer. In Bedum was aan de Noordwolderweg een zuurkoolfabriek, Arkema geheten. Er werd heel veel kool verbouwd. In Zuidwolde is een beeldje van een man die buiskool snijdt. Toen mevrouw net getrouwd was, kwam de bakker langs de deur, met wit brood, roggebrood, koekjes en kadetten. Winkeltjes had je toen nog niet zoveel. De melkboer had melk, getapte melk, eieren, kaas, pap en karnemelk. Groente was seizoengebonden, heel anders dan nu. Op vaste tijden bloemkool, witte kool, boerenkool, andijvie en sla. en alleen als dat van het land kwam. Mevrouw heeft na haar trouwen nog anderhalf jaar bij haar ouders in huis gewoond. Vervolgens is ze op een woonark in het Winschoterdiep in de stad gaan wonen. Bakker Rouwsema uit Zuidwolde bracht toen naar hun boot in Groningen zjn veood. Dat gebeurde wel meer met vaste klanten. Later ging men meer alleen in de eigen buurt verkopen. Die middenstanders kwamen dus aan huis.

…e op met de bestelling en bracht dat dan op donderdag aan huis. Dat kostte niets meer, Ze had dan koffiebonen, ranja (van Hooghoudt), suiker, zeep (van Palmolive), jam en kaas. …

Op woensdag kwam een man van de Spar, die haalde een boekje op met de bestelling en bracht dat dan op donderdag aan huis. Dat kostte niets meer, Ze had dan koffiebonen, ranja (van Hooghoudt), suiker, zeep (van Palmolive), jam en kaas. De dochters van de winkeleigenaar bezorgden het aan huis (een luxe woonark). Ze raadden haar eens macaroni aan. Dat kende mevrouw niet. Haar man en kinderen wisten niet wat ze zagen. Dat lustten ze niet. Ze heeft de pan vervolgens buitengezet. De vogels aten het direct op. Daarna is haar geleerd macaroni te bereiden met vlees en groenten, want ze had zelf alleen pure macaroni gekookt. Rijst aten ze met melk en suiker. Verder niets. Dat daar groente doorheen kon, wist ze nog niet. Mevrouw vertelt verder over eten en drinken. Er was bijvoorbeeld geen frisdrank, chips of nootjes (behalve dan doppinda's). Het was allemaal eenvoudiger en soberder dan nu met het uitgebreide assortiment.

Mevrouw hielp mee op de boerderij zolang ze daar woonde. Ze zat op huishoudschool en wilde op kantoor werken of anders zangeres worden. Daar……

Mevrouw hielp mee op de boerderij zolang ze daar woonde. Ze zat op huishoudschool en wilde op kantoor werken of anders zangeres worden. Daar kon echter geen sprake van zijn. Het moest naaien, breien en poetsen worden. Ze tekende graag, maar dat werd niet serieus genomen. Ze kreeg ook geen boek, want lezen was nergens goed voor. Na school was ze thuis. Ze zong veel voor de lol. Ze houdt van muziek. Ze wilde ook naar de ulo en niet naar de huishoudschool. Ze raakte overspannen op de huishoudschool. Ze fietste naar school en is in de Ebbingestraat op een stilstaande auto gebotst, omdat ze haar hoofd er niet bij had, omdat ze het zo erg vond op school. Thuis vond ze handwerken echter niet erg, maar eigenlijk wilde ze gewoon verder leren. Dat zat er niet in. Ze zat met vreemden in de klas. Ze mocht wel naar het zevende leerjaar in het Noorderplantsoen. Dat vond ze prachtig. Maar na een half jaar moest ze toch weer terug naar de Huishoudschool. Mevrouw betreurt het dat ouders toen zoveel te zeggen hadden. Nu mogen kinderen meer hun eigen keuzes maken. Dat vindt ze goed, al neemt ze het in haar geval niemand kwalijk. De tijd was er naar. Op de Huishoudschool was ze opstandig, thuis niet. Ze herinnert zich ornamenttekenen van juffrouw Guugel (spelling onzeker). Eigenlijk was dat best leuk denkt ze nu, maar toen ging dat anders. Ze kletste en werd uit de klas gestuurd. De directrice stuurde haar weer de klas in, maakte op de gang een praatje met de juf en mevrouw veegde ondertussen een prachtige tekening op het schoolbord van de juffrouw uit. Duitse les vond ze ook niets (het was bovendien ook in de oorlog), net als naailes. Daar misdroeg mevrouw zich ook weer. Deze lessen waren op het Linnaeusplein in een buurthuis, want de school was distributiekantoor geworden. Eigenlijk was het geen leuke tijd voor haar. Het was allemaal protest en geen leuke tijd. De ulo was gewoon veel beter geweest.

…ind merkte ze eerst niet veel van de oorlog. Later kwam de schaarste met de bonnenkaarten. Haar schoolgebouw werd distributiekantoor. Suiker en boter raakte op, er kwam surrogaa…

Mevrouw was tien toen de Tweede Wereldoorlog begon. Op haar twaalfde ging ze naar de huishoudschool. Ze herinnert hoe de Duitsers uit Bedum naar Groningen gingen. Als kind merkte ze eerst niet veel van de oorlog. Later kwam de schaarste met de bonnenkaarten. Haar schoolgebouw werd distributiekantoor. Suiker en boter raakte op, er kwam surrogaat koffie en thee en een levendige handel in bonnen. Er kwamen mensen uit westen van Nederlanders lopend met kinderwagens om eten, melk en aardappels vooral. Ze herinnert zich een gezin met twee kinderen die bij hen logeerden in het hooi. In het laatste oorlogsjaar kwam er een grote bus bij hen met Duitsers en dames van plezier. Een van die dames moest bij hen naar de wc. Maar ze namen het hele huis over. Ze werden ingekwartierd. Ze zijn tien dagen gebleven. De vrouwen waren Nederlands, maar ze spraken goed Duits. Ze vertrokken, maar kwamen ook onverwacht weer terug, maar later vertrokken ze alsnog. Het gedempte Boterdiep lag voor hun huis. De bomen langs het voormalige water werden gekapt voor de houtkachel. Vader kon op de boerderij blijven werken vanwege de koeien. Er werd vastgesteld hoeveel melk ze konden leveren. Daardoor werd er ook weinig zwart verkocht. Bij de bevrijding stond er afweergeschut bij Dorkwerd en Oosterhoogebrug vanwaar op vliegtuigen werd geschoten. Ze hoorden de gevechtshandelingen vanuit het zuiden naderbij komen. Ze sliepen op de begane grond op de gang. Ze kregen een voltreffer in de tuin, die voor veel ravage zorgde. Toen zijn ze naar de kelder gevlucht. Er volgde nog een voltreffer. De volgende dag zetten de Duitsers een auto met munitie in de schuur. Ze verkasten naar café Hamming (in Noorderhoogebrug), met veel spullen mee. Daar was een voltreffer in de tapkast.

Met paard en wagen gingen ze vervolgens met hun spullen naar boer Oosterbeek op de Wolddijk. Ze maakten er een hutje in de schuur. daar ware……

Met paard en wagen gingen ze vervolgens met hun spullen naar boer Oosterbeek op de Wolddijk. Ze maakten er een hutje in de schuur. daar waren meerdere families bijeen. Op een klein kacheltje, bakte mevrouw er pannekoeken. Van gedode koeien van de voltreffers, hadden ze vlees om op te eten. Langs de Wolddijk (van Noorderhogebrug naar Bedum) zagen ze Duitsers vluchten. Vader ging op fiets met Hamming kijken. Ze hadden tuinslangen over de wielen. Toen vader terugkwam zei hij dat hun huis in brand stond en dat de Duitsers waren vertrokken. Ze gingen terug, waarbij hun wagen met spullen in het Boterdiep belandde. Hun schuur was uitgebrand en mensen van Noorderhoogebrug die er nog waren hadden hun spullen deels naar buiten gehaald. Ze haalden hooi naar buiten, maar daar zaten nog twee radio's in. Die radio's kwamen tevoorschijn en ze deden het nog. Eentje hiervan is ingeleverd na de oorlog bij kledingzaak Jansen aan de Grote Markt ingeruild voor vloerbedekking. Moeder ruilde in de oorlog ook al: tarwe en appels voor melk bijvoorbeeld. Er was toen veel ruilhandel. Met de dochter van een schoonmaker in Noorderhoogebrug die bij Burmann aan Grote Markt werkte bijvoorbeeld. Terwijl overal landwachten controleerden op smokkel. Er werd gecontroleerd op de levering van melk. Fabriek De Ommelanden (Friesestraatweg) gaf geld voor het melk. In de tuin werd veel verbouwd. Daar waren ook loopgraven met Duitsers die met een geweer schoten op vliegtuigen. Dat was natuurlijk een kansloze onderneming. Ze hadden een hekel aan de Duitsers. Ze hadden geen band met hen. Ze waren er maar kort. Alles wat Duits was, was fout. Mevrouw had wel twee ooms die waren NSB'er. Die zijn na de oorlog opgehaald, samen met anderen. Dat herinnert mevrouw zich nog wel. Net als meisjes die werden kaalgeschoren.

Na de bevrijding was het feest in de stad. Ze herinnert zich dat de brug bij Noorderhoogebrug over het Van Starkenborghkanaal kapot was. Er ……

Na de bevrijding was het feest in de stad. Ze herinnert zich dat de brug bij Noorderhoogebrug over het Van Starkenborghkanaal kapot was. Er lag een noodbrug naast. Het was dus feest, met muziek en dansen op straat. In de Boteringestraat en de Ebbingestraat. Waar de muziek vandaan kwam snapt ze nog niet. Mevrouw ging dus de stad in, ze was 15 jaar. Haar zusje moest ze meenemen. Dat vond ze niet altijd leuk. Hun huis was flink beschadigd. Een van hun buren (meneer Holmega (spelling onzeker)) zat tijdens de oorlog in Engeland. Zijn vrouw en kinderen bleven achter. Na de oorlog kwam hij plotseling 's nachts met een Canadees terug. Met wit brood, chocola en sigaretten. Daar heeft mevrouw leren roken. Ze is getrouwd in 1953. Naar de radio die verstopt was in de schuur werd niet geluisterd. Die lag diep verstopt in het hooi. Daar kon je niet bij komen. Pas na de oorlog hoorde ze van het bestaan van Radio Oranje. Vader was vanwege zijn gezondheid niet zo'n held. Pas na de oorlog werd er wel veel naar de radio geluisterd. Glenn Miller bijvoorbeeld en de Kilima Hawaiians. Melk verkochten ze aan huis. Ze vertelt dat mensen uit de stad niet snapten dat de kalveren ook melk kregen.

School ging gewoon door in de oorlog. Het onderwijs werd wel anders, want ze kregen opeens Duits op de Huishoudschool. Die zat in de Kruitla……

School ging gewoon door in de oorlog. Het onderwijs werd wel anders, want ze kregen opeens Duits op de Huishoudschool. Die zat in de Kruitlaan, het heette Industrieschool, maar was feitelijk gewoon een huishoudschool. Dat werd later dus een Duits distributiekantoor. Koken kreeg ze aan de Kraneweg, gymnastiek in Oosterhoogebrug, naailes in het buurthuis aan het Linnaeusplein. Dat was nogal een gereis. Op de Grote Markt gingen ze wel eens naar een bruiloft kijken voor de grap. Mevrouw zegt bang geweest te zijn voor Engelse vliegtuigen die Emden bombardeerden. Dat kon ze vanuit huis zien. Ze herinnert zich de vliegtuigen goed en het afweergeschut bij Oosterhoogebrug. Ze was ook bang met de bevrijding met de beschietingen in Noorderhoogebrug.

De bouw van Beijum vond ze jammer, jammer van de weilanden. Mevrouw beschrijft de omgeving uit haar jeugd: de Korrewegbrug, daarachter weila……

De bouw van Beijum vond ze jammer, jammer van de weilanden. Mevrouw beschrijft de omgeving uit haar jeugd: de Korrewegbrug, daarachter weilanden, de Hogeweg en linksaf een fietspad naar Noorderhoogebrug. Verder waren er alleen maar weilanden zo ver je kon kijken. Over de brug van de Bedumerweg kwam je in Noorderhoogebrug. De Poortstraat in de Hoogte was de laatste straat. Daar waren ook weilanden, waar haar vader land had. Mevrouw melkte naast de stad als het ware. Ze werd dan uitgescholden voor 'boerentriene'. Mensen op platteland werden toen niet helemaal serieus genomen. Bij Noorderhoogebrug was een steenfabriek langs het Boterdiep waar nu een gemaal staat en de Hornbach. Aan de overzijde van het Boterdiep waren ook weilanden. Nu ligt daar Beijum. Van Oosterhoogebrug langs het Damsterdiep had je een tijdje niets tot Ruischerbrug. Daar ligt nu Lewenborg. Linksaf lag Noorddijk, een dorpje. Na Ruischerbrug kwam Garmerwolde. Dat is nog zo. Noorddijk is niet veel veranderd, maar de omgeving wel met Lewenborg. Ze herinnert zich die bouw en de veranderingen goed. Een oom en tante van vader woonden in Noorddijk. Daar kwam ze als kind. Een mooi dorpje waar Groningen heel ver vandaan lag nog. Sommige boerderijen van toen staan er nog. Eentje is nu de Martinimanege, een ander Wokboerderij. Boerderij Elba waar mevrouw is geboren is gesloopt. De boerderij in Noorderhoogebrug staat er nog. Het brugwachtershuis daar is een woning geworden, net als café Hamming. Café Westerhof is afgebroken, daar staat nu een woning. Het Boterdiep is er weg. Voor de rest is er in Noorderhoogebrug niet heel veel veranderd daar. Mevrouw is wel met haar man gaan kijken naar de bouw van Beijum.

Toen ze 18 was was er een grote expositie in het Stadspark. Het Stadspark was heel anders toen, zonder ringweg en snelweg. Een prachtige oas……

Toen ze 18 was was er een grote expositie in het Stadspark. Het Stadspark was heel anders toen, zonder ringweg en snelweg. Een prachtige oase van rust, noemt mevrouw het. Er was een tentoonstelling met een mooie bloemenboog als entree. Het was redelijk kort na de oorlog. Ze wilde er graag naar toe, met haar zus. Op het terrein zag ze een tent met een man een met microfoon. Hij vroeg de twee meiden en zei dat er een televisieopname was, uitgezonden in de tent. Ze snapten er niets van. Ze wisten nog niet eens wat televisie was. Haar zusje werd gevraagd een liedje te zingen, maar ze wou niet. De man drong wat aan. Toen zong ze verlegen het Wilhelmus. Het duurde nog jaren voor ze zelf televisie kreeg. Mevrouw was ook niet zo assertief als ze nu zou zijn. Door de oorlog waren ze ook wat onderontwikkeld gebleven denkt ze. Er werd natuurlijk ook niet veel met haar ouders gepraat, dus dat hielp ook niet echt mee. Door televisie, kranten en boeken is er nu veel meer ontwikkeling en zou je meer durven te vragen dan toen zegt mevrouw.

Met plezier kijkt mevrouw Op 't Holt terug op haar leven en jeugd in Noorderhoogebrug. Ze kwam vaak bij café Hamming. Dat was prettig. Op d……

Met plezier kijkt mevrouw Op 't Holt terug op haar leven en jeugd in Noorderhoogebrug. Ze kwam vaak bij café Hamming. Dat was prettig. Op de molen woonde de familie Nieboer. Daar kwam ze ook graag. Ze denkt met plezier terug aan de koeien in het land en het spelen in de stallen (vadertje en moedertje), met enkele spulletjes die ze had. Spelen op de achterdeel, een mooie tijd als ze er op terugkijkt.