Ze hadden een gasmeter in huis, voor een muntje kon je een kuub gas krijgen. Dat muntje kostte een dubbeltje, maar er kon ook een halve stui……

Ze hadden een gasmeter in huis, voor een muntje kon je een kuub gas krijgen. Dat muntje kostte een dubbeltje, maar er kon ook een halve stuiver in de meter. Als de controleur van de gasfabriek langskwam en constateerde dat er met halve stuivers was 'betaald', moesten ze weer bijbetalen. Als moeder de controleur zag aankomen, rende ze door de steeg naar opa, Ome Jan, die had altijd nog wel iets over. Het leven viel niet mee toen.In het Noorderplantsoen kon Van der Tuin als kind heerlijk spelen. De hele winter schaatsen op de grachten, allerhande spelletjes op straat. Voor de zomervakantie van de lagere school had je het Vakantie Kinderfeest, een dag gingen ze dan op reis. Dat was alleen voor de openbare lagere scholen. De hele burgerij van de stad liep daarvoor uit naar de Vismarkt. Een arbeidskind dat van school kwam ging naar tabaksfabriek Niemeijer, de jongens dan. De meisjes gingen naar een vrouw of de kledingindustrie. Van der Tuin werd loopjongen bij juwelier Rüding op de hoek A-kerkhof Lutkenieuwstraat. Hele aardige mensen. Door dit werk werd Van der Tuins vader echter gekort op zijn steun. Toen de juwelier overleed kwam Van der Tuin in de winkel en kreeg hij meer loon en een extraatje, maar daardoor werd zijn vader nog meer gekort. Door die armoede in zijn jeugd waardeert meneer nu wat hij allemaal kan kopen en heeft.

… het huis stond een hokje. Dat was de wc. Een keer per week werd een strontemmer aan de straat gezet die door de reinigingsdienst (met paard en wagen) werd leeggehaald. Dat was …

Derk Lammert van der Tuin is geboren in 1921 aan de Rozenstraat in Groningen. Zijn ouders kregen een klein huisje aan de Leliestraat 21 in Groningen. Zijn vader raakte in 1929 werkloos en kwam nooit meer echt aan het werk. Ze hadden het daarom niet breed. In de Hortusbuurt waren toen vijf kruidenierswinkels en twee groenteboeren. Geen winkels zoals nu, maar huizen met groentekisten in de gang, met wortels, uien, slechte appels. Je had geen vestigingsvergunning nodig en kon daarom zo een handeltje starten. Soms had je wel tien melkboeren in een straatje , plus nog allerhande bakkerslopers. Je kon overal iets kopen. Totaal onvergelijkbaar met hoe het nu is. Achter het huis stond een hokje. Dat was de wc. Een keer per week werd een strontemmer aan de straat gezet die door de reinigingsdienst (met paard en wagen) werd leeggehaald. Dat was smerig werk. De vrouwen haalden door de week op de pof de boodschappen en op zaterdag als de mannen hun loon of steun hadden ontvangen werd er afbetaald. Bij de liefdadigheidsinstelling Prinsenhof kreeg meneer voor een kwartje een winterjas, nadat zijn moeder daarvoor een verzoek had ingediend. Dekens ontvingen ze van het crisiscomité. Voor vier cent konden ze aan het Schoolholm een kilo groenten kopen, die anders doorgedraaid zou worden. Als zijn ouders de huur niet konden betalen, kwam er een mevrouw langs om het geld op te halen. Er zat geen deur in het huis en je kon zo naar binnen. Maar daar was niemand. Moeder wachtte dan namelijk in het Plantsoen op een bankje tot die dame weer vertrokken was. Of meneer kreeg van moeder een briefje mee waarop stond dat ze de week erop dubbel zouden betalen.